सत्यवतिको कौमार्य

-बिकास आचार्य

पूर्वबाट उषाले चिहाएको स्पष्ट देखियो । त्यसैको लालीले समस्त धर्तीले नै उज्ज्यालोको निश्वास फेरेको भान भईरहेको थियो । सत्यवतिको यौवनले झलक्क बलेको मुहारमा त्यो रक्तिम किरणको हल्का ताप पर्नासाथ उनी स्वप्निल जगतबाट वास्तविकतामा झरीन ।

"ओहो , आज त धेरै बिलम्ब भैसकेछ , नदी पार गर्न चाहने यात्रुहरु तटमा प्रतिक्षा गरेर बसिरहेका होलान । "

मनमनै यती कल्पेपछी हतार हतार शयनबाट उत्रेर नित्यकर्मबाट निब्रीत हुन पटी उनी लागिन । पल भर मै स्नानादी कार्य गरिसकेपछी स्त्रीजन्य स्वभावले प्रेरित भएर सौंदर्य बढाउन यमुना किनारमा अवस्थित आफ्नो सानो घरको  शयनकक्षको बाँसले बारेको भित्तामा झुण्ड्याईेएको सानो पुरानो एेना सामु उभिएर आफ्नै सौंन्दर्यले मोहित भै मुस्कुराईन । सोचिन :

"यमुना किनारको यो गाँउमा म जतिको सुन्दर स्त्री कोही छैन । सबै सखीहरु मेरो रुप देखेर ईर्श्याले जलेका छन । गाँउका नवयुवकहरु मेरो पछाडि चाहनाको निश्वास छोड्छन । मलाई अंगाल्न चाहन्छन । "  

आफ्नो सुन्दरताको मोहनि रुपको कल्पनामा डुबेर उनी प्रफुल्लित हुन्छिन । उनलाई थाह छ उनी एक यौवनले मस्त युवती हुन । बिधाताले उनलाई समयको परवाह नगरि धेरै मिहेनतले सृष्टी गरेका हुन कि जस्तो लाग्थ्यो । उनी अद्वितिय सुन्दरी थिइन । उनको शरीरिक अवयवको सटिकता हेर्दा पुरुषहरु भुतुक्कै हुन्थे । यमुना तटको उक्त स्थान मात्रै हैन वरिपरीको कौयौ गाँउका पुरुषहरुको उनी आकांक्षा थिइन । कैयौ युवकहरुले उनको कारण भोक, तिर्खा र निन्द्रा त्याग गरेका थिए ।